Prolog

   Kłótnie, rozstania, pogrzeby.  Wszędzie otacza nas smutek.  Smutek był moim bratem bliźniakiem i nadal jest ale w tej chwili o tym nie myślę.  Myślę jak połączyć koniec z końcem i że od kilku dni jestem sama na tym świecie.

   Popatrzyłam w lewo-wujek Dave ze spuszczoną głową.  Dredy zwisają po obu stronach jego twarzy a krople deszczu który zaczął w tej chwili padać, powoli spływają od czubka do koniuszków dredów skapując na trawę. 

   Popatrzyłam w prawo-jakiś facet imieniem Danny uważający się za pomocnika wuja stoi z podniesioną głową. Pewnie zastanawia się co on tu w ogóle robi.  Też zadaje sobie to pytanie.  Szybko o nim zapominam widząc czarną trumnę opuszczającą się w dół.  Nie płaczę.  Po prostu stoję i zaczynam się modlić.  Nigdy nie byłam religijna i ze zdziwieniem zastanawiam się jakim cudem pamiętam jakąkolwiek modlitwę.  Moje wcześniej wymodelowane, rude włosy są teraz oklapnięte i mokre.  Nie zwracając na to uwagi, zamykam oczy i głośno wdycham zimne powietrze.  Po chwili czuje czyjąś dłoń na moim ramieniu. Kiedy otwieram oczy widzę wuja z zatroskaną miną. 

 -To koniec. Chodźmy już do domu.

   Nie mając sił na sprzeciw ruszyłam za nim w stronę czarnego Mercedesa.  Nie odwracam się.  Nie tęsknie.  Po prostu przechodzę przez drzwi mojego nowego życia.